Aleid truijens biografie hella haasse
‘In haar dagboeken is Hella Haasse een emotionele, soms labiele vrouw’
Het Haasse-kastje is net uitgeruimd. Hoge stapels boeken staan op het bureau van Aleid Truijens, in het werkkamertje naast de entree van haar Amsterdamse benedenwoning. Zevenenhalf jaar werkte zij aan Leven in de verbeelding, haar biografie van schrijver Hella S. Haasse (). Niet fulltime – ‘dat is niets voor mij’ – maar naast haar werk als columnist en boekrecensent voor de Volkskrant.
Haasse geldt als een van de allergrootste Nederlandse auteurs van de vorige eeuw. Ze schreef historische romans als Het woud der verwachting, Mevrouw Bentinck en Een nieuwer testament, romans over Nederlands-Indië (Oeroeg, Heren van de thee, Sleuteloog), waar Haasse opgroeide, en veel meer. Bijzonder zijn haar autobiografische teksten, in gebundeld in Het dieptelood van de herinnering; Haasse vermengde al genres en schreef al over het combineren van schrijven en moederschap toen nog bijna niemand dat deed. Of begreep. Ondanks haar succes bleef ze een eenling, een klasse apart: je had de Grote Drie – Hermans, Reve, Mulisch – én Haasse.
Haar biograaf had aan materiaal geen gebrek. Naast de tientallen romans, essay- en verhalenbundels waren er brieven, aantekeningen, een zwart schrift met ‘verboden gedachten’,
Met enige vertraging verscheen Leven in de verbeelding, de biografie over Hella S. Haasse, van de hand van Aleid Truijens.
Truijens is publiciste, heeft een vaste column over onderwijszaken in deVolkskrant en is biografe van F.B. Hotz.
De Vestdijklezer is natuurlijk benieuwd in hoeverre in deze biografie Vestdijk aandacht krijgt. Haasse heeft immers een aantal interessante essays geschreven over diens oeuvre.
Vestdijk komt er bekaaid vanaf. Maar… de biografie is zeer de moeite van het lezen waard, omdat Truijens een heel mooi beeld schetst van de vrouw die maar niet tot ‘de grote drie’ werd gerekend.
Haasse leidde een gecompliceerd leven en dat is in deze uitstekend geschreven biografie levendig op papier gekomen. In de volgende Vestdijkkroniek volgt een uitvoeriger recensie.
FH, 2 maart
Dankzij deze biografie krijg je weer zin een roman van Hella Haasse te gaan lezen
Niemand weet hoelang het werk van een schrijver ‘levend’ blijft na haar of zijn dood. Over de in overleden Harry Mulisch bijvoorbeeld hoor je nooit meer iets. Het Nachleben van Hella Haasse duurt nog steeds voort. Haar boeken worden herdrukt en gelezen, van haar bekende novelle Oeroeg, in verschenen als boekenweekgeschenk, ligt nu de 59ste druk in de winkel.
Uit de biografie van Aleid Truijens van Hella Haasse () kunnen we afleiden dat Haasse postuum wel enig plezier zou hebben beleefd aan de vergetelheid van Mulisch, want ze mocht hem niet erg. Toen beide schrijvers in meededen aan het televisieprogramma Hou je aan je woord, keek Mulisch meewarig naar zijn collega en begon tussen haar verhaal door wat te mompelen.
De Grote Drie
Het gaat te ver te beweren dat Haasse een ondergewaardeerd schrijfster was. Ze won uiteindelijk alle belangrijke literaire prijzen en had megasuccessen met haar ‘Indische’ roman Heren van de thee () en eerder met De ingewijden en natuurlijk haar onvergetelijke Bentinckromans. Toch hangt er een zweem van veronachtzaming om haar heen. Dat had in de eerste plaats te maken met de eeuwige discussie of zij niet moest worden toegevoegd aan ‘De Grote Drie’ (Hermans,
Wim Berkelaar
Zondag 1 mei jongstleden was het mijn beurt boeken te bespreken voor het historisch radioprogramma OVT van de VPRO. Dikwijls kies ik mijn boeken zelf maar soms ook krijg ik van redactrice Christianne Alvarado titels aangereikt. Zo bracht zij me Hella S. Haasse. Leven in de verbeelding van Aleid Truijens onder ogen. Ik dacht meteen: dat vind ik interessant, want ik was benieuwd naar haar contacten met Willem Frederik Hermans (over wiens werk ze uitstekend heeft geschreven) en Harry Mulisch. Haasse zelf was dus een afgeleide, het ging me allereerst om die andere schrijvers. Na lezing van de schitterende biografie werd me duidelijk hoezeer ik Haasse daarmee onrecht deed. Want wat een boeiend leven en natuurlijk eerst en vooral: wat een schrijfster van een enorm, op zichzelf staand oeuvre waarover zeker zovele controverses ontstonden als over het werk van Hermans en Mulisch, al verloor Haasse zich niet in polemieken zoals (vooral) Hermans.
In de uitzending van OVT maakte ik duidelijk waarom ik Haasse altijd ongelezen had gelaten. Het had niets te maken met haar kwaliteiten, ze ging eenvoudig langs me heen. Ik las met ‘mannelijke blik’, zoals dat tegenwoordig zo modieus heet. Dat wil zeggen: het beeld van de schrijver deed ertoe voor de jonge lezer die i
Share1Facebook0Tweet0LinkedIn0Pin0Print0Email1
Over Aleid Truijens’ biografie over schrijfster Hella S. Haasse is sinds het verschijnen ervan begin februari al veel geschreven. De meeste recensenten reageerden op de belangrijkste onthulling uit het boek: dat deze vriendelijke en goedlachse vrouw die iedereen dacht te kennen, in werkelijkheid helemaal niet zo gelukkig was. Het boek leest heerlijk weg. Toch laat het je in meerdere opzichten achter met een onbehaaglijk gevoel.
Als tiener was ze het gelukkigst als ze kon lezen en schrijven. En ook toen ze volwassen was, bleek het echte leven niet te kunnen tippen aan de vertolking ervan in boeken en muziek. Dit verklaart de ondertitel van Truijens’ biografie: Leven in de verbeelding.
Hella Haasse () heeft in interviews herhaaldelijk te kennen gegeven dat ze géén biografie wilde. Ze vond dat haar autobiografische essays en autobiografisch getinte romans, zelfs als die in het verleden speelden, al genoeg prijsgaven. Pas tegen het einde van haar leven legde ze zich erbij neer dat er tóch wel een biografie zou komen. Enkele jaren na haar overlijden werd Volkskrant-journalist Aleid Truijens, die Haasse meerdere keren geïnterviewd heeft en ook al eens een monografie over haar heeft gepubliceerd, door Haasses