Dylan paul conner
Introductie
Mijn beste vriendin, Gratiëla, was Roemeens. Warm, gedreven, vol prachtige verhalen, loyaal. Had iemand mij een streek geleverd, dan ging ze het liefste meteen een pistool poetsen.
Ze arriveerde met ‘twee koffers en twee kinderen’ in Nederland. Daar leerde ik haar kennen. Gratiëla had in Boekarest bij de Staatstelevisie gewerkt tijdens de communistische dictatuur van Nicolae Ceaușescu. In Nederland vond ze werk bij mijn krant, De Gelderlander, waar ik haar begeleidde. Al gauw gingen we samen voor reportages terug naar Roemenië.
We waren twintig jaar bevriend, toen Gratiëla ziek werd en stierf. Op het laatst zat ze vaak thuis te schrijven. Over haar jeugd, haar werk bij de Staatstelevisie, haar vlucht. Ik erfde haar laptop en met haar laatste kracht zei ze: ,,Boek afmaken.”
Ik denk dat ze trots zou zijn op dit verhaal dat we samen hebben geschreven, over de dood heen. Over onze vriendschap en over die bijzondere stad Boekarest, voor altijd getekend door een meedogenloze dictatuur.
Gratiëla
Was verslaggeefster bij de Staatstelevisie in Boekarest tijdens de dictatuur van Nicolae Ceaușescu. Na de revolutie kwam ze met haar twee kinderen naar Nederland, waar ze op haar 56ste overleed.
Luci
De vioolspelende en enige broer van Gratiëla. Hij wo
Archief
Titel
2.21.351Inventaris van het archief van dr. J.M.A.H. Luns [levensjaren 1911-2002] over de periode (1885) 1914-2002 (2004)
Auteur
H.H. JongbloedVersie
03-02-2025
Copyright
Nationaal Archief, Den Haag
2009cc0Beschrijving van het archief
Naam archiefblok
J.M.A.H. Luns [levensjaren 1911-2002]Luns, J.M.A.H.
Periodisering
archiefvorming: 1914-2002oudste stuk - jongste stuk: 1893-2002
Archiefbloknummer
C37Omvang
2483 inventarisnummer(s) 38,80 meterTaal van het archiefmateriaal
Het merendeel der stukken is in het.Nederlands
Soort archiefmateriaal
Normale geschreven, getypte en gedrukte documenten, geen bijzondere handschriften.Archiefdienst
Nationaal ArchiefLocatie
Den HaagArchiefvormers
Luns, dr. Joseph Marie Antoine Hubert (1911-2002)
Samenvatting van de inhoud van het archief
Na een loopbaan als beroepsdiplomaat was dr. J.M.A.H. Luns (KVP) in acht kabinetten minister van Buitenlandse Zaken (1952-1971) en vervolgens Secretaris-Generaal van de NAVO (1971-1984). Zijn archief beslaat zowel zijn persoonlijk leven (familie, jeugd) als zijn openbare functies. Het omvat omvangrijke reeksen correspondentie, dagboeken, door hem opgestelde interne memoranda, ministerstelegrammen, vele onderwerpsdossiers, foto’s, fotoalbums enFăgăraș, Brașov
“Ik kan niet anders noemen, deze prachtige mens van God, dan: Heilige Vader Arsenie Boca!”
Vader Arsenie Boca had hij ontmoet, de eerste keer in 1983. Dit gebeurde na een vreselijke ongeluk, waarna niks en niemand hem de rust nog kon schenken. Bogdan Juncu was een jongeman vol leven, met gezonde principes. Hij kwam uit Teleorman, zijn vader was een officier in de Ministerie Van Defensie. Hij kwam met zijn werk in Făgăraș wonen. Hier trouwt hij en na een korte tijd kreeg hij twee kinderen. Zij werden, vanaf dat moment, alles voor hem, zijn eigen familie. Bogdan Juncu vond het leuk om af en toe, niet al te vaak, te gaan jagen. Hij had een vergunning voor het bezit van een wapen. Wanneer hij het gevoel kreeg dat zorgen te erg werden en hij het nodig vond om er vanaf te komen, om daarna weer verder te gaan met het leven, ging die even jagen.
Op een dag zei hij tegen zijn vrouw: Kijk lieve schat, die dag zal ik vrij gaan nemen. Kan jij, asjeblieft, dan ook vrij nemen en op de kinderen letten tot in de avond wanneer ik terug ben van het jagen? Als het kan natuurlijk... Ja, natuurlijk! Antwoorde zijn vrouw.
Bog
‘De papieren man’: prijzenmanna en verkeerd gelezen kinderboeken
‘De papieren man’ zit op het vinkentouw voor de literaire actualiteit in Vlaanderen en Nederland. Deze keer heeft hij het onder meer over Ilja Leonard Pfeijffer als Zomergast, kinderboeken die plots “verkeerd gelezen” worden, de problemen van Crossing Border, de heropleving van De Contrabas én veel prijzenmanna.
Bekroond antiracistisch boek in vizier van antiracisten
De Nederlandse kinderboekenschrijver Dolf Verroen (92) belandde onlangs in een hevige Facebook- en Twitterstorm over zijn confronterende en bekroonde boek Slaaf kindje slaaf (ook verschenen als Hoe mooi wit ik ben), dat veertien jaar geleden al het licht zag. Ironisch genoeg is het een boek dat racisme aanklaagt, maar dat antiracisten nu voluit in het vizier nemen. “Een meisje uit Zeeland plaatste een bericht dat ze verontwaardigd was over het verhaal, waarin het meisje Maria op haar twaalfde verjaardag een slaafje, Koko, krijgt. Het boek speelt vanzelfsprekend in de tijd voordat de slavernij werd afgeschaft, toen mensen slaven als gebruiksvoorwerpen beschouwden en niet als mensen”, schrijft de Leeuwarder Courant.
Het boze Facebookbericht werd massaal gedeeld en Dolf Verroen za
Inhoudsopgave
Ton Naaijkens
Byron had een vertaalgidsje om makkelijker Griekse schoonheden mee te verleiden (nrc.next, 11 januari 2008); Trouw kwam met een kruiswoordpuzzel die zowel in het Nederlands als in het Engels in te vullen viel: als ‘vertaaltest’ (op 17 mei 2008); op de site nedtlyrics.nl kon je vertalingen lezen van alle mogelijke songteksten; de nieuwste routeplanners maalden niet om taal, want op weg door provinciaal Frankrijk las je zinnen als ‘kom uit de A27’, ‘passeer een rotonde en sla linksaf de D925’ en ‘aan de afslag nr. 23’; Google Translate, een universele tolk waar je allerlei tekst in kunt stoppen, kon beter omgaan met beleidsproza dan met de verzen van J.C. Bloem (volgens de Volkskrant van 24 juli 2008); bedrijven schakelden in hun jaarverslagen en brochures massaal over op Engels – voorwaar niet het spannendste vertaaljaar zou je zeggen, na deze faits divers. Toch zijn er vrij belangrijke zaken te melden, ik noem er drie: de presentatie van de polderkoran, van een vertaalpleidooi en van een driedelig standaardwerk waarvan alleen al het feit dat het vertaald werd verrassend mag heten.
In deze tijden waarin zelfs een kerkelijke hoogwaardigheidsbekleder botweg beweert dat het met de Holocaust wel meeviel, is het des te opmerkelijker dat een