Bas blokker

5 boekentips van schrijver en journalist Jutta Chorus

Iedere avond las de moeder van Jutta Chorus haar voor het slapengaan voor. Nu leest ze zowel voor haar werk als voor haar plezier. Welke boeken zijn haar altijd bijgebleven?

1. Een kamer voor jezelf – Virginia Woolf

“Dit essay uit was mijn kompas bij het schrijven van Alma’s dochters, mijn pas verschenen boek over vier generaties vrouwen. Voor mij is de kern van wat Virginia Woolf schrijft dat het werk van vrouwen in de literatuur­geschiedenis niet minder gewaardeerd wordt, maar lange tijd kwalitatief minder goed was dan dat van mannen. Dat kwam doordat vrouwen &#; in tegenstelling tot mannen &#; de middelen en de rust niet hadden om hun schrijverschap tot ontwikkeling te laten komen. Ik vind het zo eerlijk van Woolf dat ze dat schrijft. Het is geen wonder dat het werk van vrouwen vroeger vaker middelmatiger was dan dat van mannen: ze zaten aan de eetkamertafel te schrijven en werden voortdurend gestoord. Zo ontwikkel je niet het zelfvertrouwen dat nodig is om goed te kunnen schrijven. In een door mannen ingerichte wereld was – en is – het voor vrouwen lastiger.”

2. De geheime tuin – Frances Hodgson Burnett

“Dit boek bewaarde ik als kind in een versierde schoenendoos vol watten. Ik las het voor het eerst to



Filmrechten Alma&#;s dochters van Jutta Chorus verkocht

De filmrechten van het veelgeprezen Alma’s dochters van Jutta Chorus zijn verkocht aan producent NLFilm.

De meeslepende familiegeschiedenis over vier generaties bijzondere vrouwen, in december bij Pluim verschenen, wordt verfilmd in zes delen. Regisseur is Anne de Clercq onder meer bekend van de film Soof 3() en de documentaire Snelle. Zonder jas naar buiten.

Jutta Chorus: ‘Ik heb me Alma, Elly, en Sylvia tijdens mijn onderzoek zo vaak voor de geest gehaald. Hoe zouden hun stemmen hebben geklonken, hoe hun lach? Hoe voelt de stof van hun jurken? Ik verheug me erop ze straks in leven te zien.’

Petra Teunissen besprak Alma&#;s dochters voor Biografieportaal.

Het is een fantastisch verhaal: biografe Jutta Chorus krijgt het verzoek te schrijven over landbouwwetenschapper Anton Berkhout, maar ontdekt dat het leven van diens vrouw Alma minstens zo interessant is. Als er dan ook nog een koffer vol documenten van de avontuurlijke Alma en haar nakomelingen opduikt, is de keuze gauw gemaakt. Chorus zette niet Anton, maar Alma en haar dochters in de schijnwerpers.

Klik hier om de hele recensie te lezen.

Zilveren schaduwen

Deel FacebookTwitter

Soms wordt vergeten dat de eerste Nederlandse vrouw die aan een filmacademie afstudeerde niet Nouchka van Brakel () was, maar Lili Veenman (). Van Brakel was weliswaar de eerste vrouw die aan de Nederlandse Filmacademie afstudeerde, namelijk in , maar Veenman voltooide al zeven jaar eerder de tweejarige beroepsopleiding tot cineast aan de Centro Sperimentale di Cinematografia in Rome, na een jaar aan het Parijse Institut des Hautes Études Cinématographiques te hebben gestudeerd. Een assistent van de filmmaker Bert Haanstra () had haar erop gewezen dat ze een studiebeurs kon aanvragen voor een buitenlandse filmschool, toen ze in de tekenstudio van Marten Toonder () werkte.

Door haar internationale filmopleiding was Veenman in Nederland een zeer gewilde regieassistent, misschien wel de meest gewilde toen ze zich aan de productie van Federico Fellini’s () La dolce vita () verbond. In Rome was Veenman in via haar tekenleraar, de schilder Franco Gentilini (), in contact gekomen met de grote Italiaanse regisseur, die naam en faam had gemaakt met La strada () en op dat moment misschien wel aan zijn grootste film werkte. Veenman werd in eerste instantie voor de productie van La dolce vita als script superviso

de Schrijverscentrale
toon meer

Non-fictieschrijver

Genre
Columns - Essays - Journalistiek

Thema's
Familie - Geschiedenis - Liefde - Diversiteit

Subthema's
Beatrix

Activiteiten
Interview (als geïnterviewde) - Lezing - Workshop/masterclass

Leeftijdsgroepen
Jongvolwassenen - Volwassenen - Senioren

Jutta Chorus () heeft naam gemaakt als dagbladjournalist en columnist van NRC. Daarnaast heeft zij een groot aantal literaire non-fictie boeken op haar naam staan. Met Menno de Galan volgde zij Pim Fortuyn in het jaar van zijn opkomst en ondergang. Voor In de ban van Fortuyn () ontvingen zij de Nederlandse Prijs voor de Dagbladjournalistiek. Met Ahmet Olgun maakte zij In godsnaam (), een driedubbel portret van Theo van Gogh, Ayaan Hirsi Ali en Mohammed Bouyeri, over het jaar dat hun paden elkaar kruisten – met fatale afloop voor Van Gogh.

In de jaren daarna volgde Jutta Chorus drie families in een Rotterdamse migrantenwijk, over wie zij Afri () schreef. In publiceerde ze een alom geprezen boek over de zware jaren van de scheidende koningin: Beatrix. Dwars door alle weerstand heen. Op dit moment doet zij met Bas Blokker onderzoek naar de jeugd van prins Claus von Amsberg in Duitsland en Tanzania.

Met die boeken bewijst zij zich als e

Schrijfster en journaliste Jutta Chorus haalt in haar nieuwe boek Alma’s dochters vijf vrouwen uit de vergetelheid. Volkomen terecht! Zowel Alma als haar nazaten Elly, Sylvia, nòg een Elly, en Lili hebben hun plaats in de geschiedenis dik verdiend, zo blijkt uit dit boek.

door Peter van Vlerken

Jutta Chorus () groeide op in Lage Mierde en werd opgeleid aan de Academie voor de Journalistiek in Tilburg, waar zij later ook les heeft gegeven. Haar nieuwe boek heeft als titel Alma’s dochters en natuurlijk moet het hier gaan over de vijf vrouwen aan wie Chorus het eerbetoon brengt dat hen toekomt. Maar mag deze bespreking van Alma’s dochters toch eerst gaan over een man? En niet zomaar een man, we hebben het hier over een zodanig coryfee dat alleen al zijn voorletters voldoende zijn om aan te geven wie hij is: GBJ. Door middel van zijn praatjes deed hij voorkomen de wereld dermate in zijn zak te hebben dat heel televisiekijkend Nederland hem kende.

Maar wat voor een ploert van een vent was GBJ Hiltermann! Als we althans de resultaten mogen geloven – en er is geen reden dat niet te doen – van het speurwerk dat Chorus deed voor haar boek. Als eigenaar en hoofdredacteur van de Haagse Post was Guus, zoals hij voor intimi heette, te arrogant