Marina abramovic chinese muur
Marina Abramovic is een Servische kunstenares die zich bezig houdt met videokunst en performance. Ze studeerde van tot aan de Academie voor Schone Kunsten in Belgrado.
In het begin van haar carrière maakte ze vooral gebruik van geluidsexperimenten. Na verloop van tijd werden haar performances steeds heftiger. In liep een performance in Galleria Studio Mona uit op een vechtpartij, en werd voortijdig beëindigd. Zelfbeschadiging en uitputting zijn kenmerkend voor haar performances. Abramović: 'De meeste mensen ontwijken wat ze als bedreigend of onbekend ervaren. Door zulke dingen juist wèl te doen stel je jezelf open voor nieuwe ervaringen. We hoopten met onze performances ons publiek ook door die opening te duwen.'
Van tot heeft ze samengewerkt met de kunstenaar Ulay, met wie ze ook samenleefde. Het doorstaan van langdurige lichamelijke pijn was onderdeel van hun werk. Bij alles stelden Ulay en Abramović hun fysieke of mentale uithoudingsvermogen op de proef. Zo lijkt de opname van Breathing In - Breathing Out () op het eerste gezicht een intieme zoen. Maar hun neuzen zitten dicht met sigarettenfilters, zodat het duo negentien minuten lang elkaars adem in moet ademen. In de serie Nightsea Crossing zitten ze op verschillende plaatsen ter wereld urenlang zon
Marina Abramovic () maakt al vijftig jaar baanbrekende kunst. Haar werk vormt een levende verbeelding van haar innerlijke en fysieke moed. In Walk Through Walls onthult Abramovic haar persoonlijke geschiedenis heel openhartig. Ze groeide op in een rigide gezin, dat deel uitmaakte van de elite in het oude Joegoslavië onder Tito. Toen zij in naar Amsterdam kwam op uitnodiging van Galerie De Appel voor een performance, ging er een wereld vol mogelijkheden voor haar open. Ze begon hier aan een reeks spraakmakende en baanbrekende performancewerken, in het begin samen met haar geliefde Ulay. In dit boek zien we de artiest in actie. Ze vertelt hoe ze lichaam en geest over de grenzen van pijn, uitputting en angst duwt in haar zoektocht naar emotionele en spirituele transformatie. Het boek is een biografie over het leven van deze bijzondere kunstenares en laat ons ook kennismaken met performancekunst en de omgeving waarin die kunstvorm tot ontwikkeling kwam.
Links genoemd in de leeswijzer:
De tentoonstelling ‘Marina Abramović’ omvat haar hele leven, maar legt gelukkig de nadruk op haar radicale performances
Mijn vroegste Marina Abramović-herinnering is uit een collegezaal. We keken een rauw videofragment van een bekende performance uit waarin Abramović met een scheermesje een ster in haar buik kerft. We waren er stil van. Tot een medestudent van haar stoel gleed. Zij was flauwgevallen.
Fast forward naar november In een vol Carré neemt Abramović in een gouden glitterjurk een staande ovatie in ontvangst nadat ze net een Maria Callas-aria had geplaybackt in een opera die onze recensent ‘bij vlagen potsierlijk’ noemde. Maar het publiek smulde ervan.
Over de auteur
Anna van Leeuwen is kunstredacteur bij de Volkskrant. Ze schrijft over tentoonstellingen, musea, kunstenaars en de kunstmarkt.
Abramović (77) heeft dus nogal een weg afgelegd: van een experimentele kunstenaar die het publiek choqueerde naar een gelauwerde beroemdheid die de handen gegarandeerd op elkaar krijgt. Die roem heeft ze grotendeels te danken aan de mega-succesvolle tentoonstelling in het MoMA in New York in Vooral de performance The Artist Is Present, waarvoor ze urenlang museumbezoekers in de ogen keek, ging viral.
Daarna maakte Abramović vreemde uitstapjes. Vooral sinds ze zelf ge
De Abramovic Methode
Maar na het lezen van het levensverhaal van Marina Abramovic, de performancekunstenaar die deze specialisten al zo lang op de been houden, lijkt erkenning daar op z’n plaats.
Tegen het einde van haar memoires komt er een fotograaf die haar portret wil schieten, niet haar gezicht maar haar littekens. Abramovic wordt bijna jaloers van dat mooie idee. De lijnen in haar nek, aangebracht met een scheermes door het publiek van Rhythm 0, de sporen op haar handen van de messen die ze tussen haar vingers stak in Rhythm 10 en de ster op haar buik voor Thomas Lips – het is de tastbare opbrengst van een carrière in de performancekunst.
Want extremiteiten tekenden haar vernieuwende kunst maar gingen ook vooraf aan haar bestaan als vooruitstrevend kunstenaar. Abramovic is een kind van haar tijd, geboren in in het Servische deel van Joegoslavië onder Tito, uit twee oorlogshelden die sliepen met een geladen pistool op het nachtkastje, een aan elke kant van het bed. Al voor haar geboorte was haar grootvader om het leven gekomen door het nuttigen van een met vermaalde diamant vergiftigde maaltijd, opgediend door de toenmalige koning van Joegoslavië. Extremiteiten dus, gecombineerd met een geprivilegieerde opvoeding binnen een ijzeren regime vormden de angstige we
metropolis m
‘Nee, ik houd ervan memoires te lezen, maar ik ben er niet gek op. Wat ik lees komt meer uit de antropologie en wetenschap. Wat ik wel erg inspirerend vond was Just Kids van Patti Smith. Het is zo’n klein boekje, maar het is geweldig goed geschreven en ik dacht van: “Oh mijn god, ze heeft zo gelijk over de jaren zeventig. Kunstenaars maakten toen kunst, niet om te verkopen, niet zodat het commodity’s moesten worden, maar ze hadden een echte drang om iets te maken, en ze hadden geen andere manier om dat uit te drukken, omdat ze nou eenmaal kunstenaars waren.” De jaren zeventig staan nog dicht bij me. Maar ik dacht er niet aan bij het maken van mijn memoires. Het boek is per ongeluk ontstaan.
Ik zat op de bank met David Kuhn en hij vroeg me: “Wat ben je aan het doen?” Ik antwoordde: “Ik probeer door mijn zeventigste levensjaar te komen.” Hij zei: “Oh mijn god, zeventig! Ben je al zeventig! Waarom maken we niet een boek met je memoires? “ En toen zei ik: “Hoe gaan we dat doen? Ik weet niets over uitgeven.” Maar hij zei: “Ik ga je helpen.” Drie weken later stuurde hij zijn assistent naar me toe, die zei: “Ok, vertel me eens, hoe denk je dat het boek eruit moet zien?” Ik begon erover na te denken. “Ok, nou, ik zou mijn verhalen moeten verte