Bertolt brecht wikipedia deutsch
Letterkundige kroniek
Bertolt Brecht en het toneel
Jan Ros S.J.
DINSDAG 14 augustus is laat in de avond Bertolt Eugen Friedrich BrechtGa naar voetnoot1) te Berlijn op jarige leeftijd overleden. Deze Duitse dichter, toneelschrijver, regisseur en theoreticus over toneel en toneelspeelkunst heeft geweldige bewondering gevonden en grote afkeer gewekt. Van anarchistisch vitalist in zijn eerste stukken ontwikkelde hij zich tot een uitgesproken aanhanger en propagandist van het historisch en dialectisch materialisme. Zeker is Brecht geen man voor hen die Kafka of Rilke bewonderen en het existentialisme beschouwt hij als een reactionaire filosofie.
In dienst van zijn marxistische levens- en wereldbeschouwing staat ook het toneel. Zijn opvattingen daarover maakt hij afhankelijk van zijn politieke en maatschappelijke theorieën, al behoeven zij dit niet te zijn. Hiermee is Brecht niet de eerste die van het toneel andere dingen eist dan waartoe het bestemd is en er meer van vraagt dan het geven kan, wat logisch en theoretisch de ondergang van het toneel moet betekenen. Dit toneel vernietigt zichzelf en in zoverre kan men Brecht een tragische figuur noemen.
Toneel is voor hem een van de machtigste middelen om de wereld in maatschappelijk opzicht te helpen veranderen.
W. (Brecht) van den Muijzenberg-Willemse
Speciaal voor de verkiezingen voor de Tweede Kamer zijn de biografieën van alle kansrijke (volgens de peilingen) kandidaten in uitgebreide vorm raadpleegbaar op
Voor de overige ruim biografieën geldt het volgende:
In het digitale biografisch archief van de Stichting PDC, partner van het Montesquieu Instituut, is een uitgebreide versie aanwezig met bijvoorbeeld partijpolitieke functies, maatschappelijke nevenfuncties, parlementaire activiteiten, opleiding en wetenswaardigheden. Voorlopig is het beschikbaar stellen van uitgebreide biografieën, en/of daarop gebaseerde statistische gegevens, opgeschort. Wilt u een uitgebreide biografie inzien? als u daar belangstelling voor heeft.
Op bovenstaande tekst en gegevens zijn auteursrechten van PDC van toepassing; overname, in welke vorm dan ook, is zonder expliciete goedkeuring niet toegestaan. Ook de afbeeldingen zijn niet rechtenvrij.
De biografieën betreffen vooral de periode waarin iemand politiek en bestuurlijk actief is of was. PDC ontvangt graag gemotiveerde aanvullingen of correcties.
Mutter Courage und ihre Kinder door Bertolt Brecht
Het verhaal speelt zich af in de 17e eeuw in de jarige oorlog tussen de katholieken en de hervormden (). Het verhaal speelt zich af in Duitsland. De hoofdpersoon van het verhaal is Anna Fierling oftewel Mutter Courage.
Mutter Courage is een kapitalist die profiteert van de oorlog. Ze vindt de oorlog verschrikkelijk, maar het is wel een bron van inkomsten en op die manier geeft ze aan de oorlog een positieve wending. Mutter Courage trekt samen met haar drie kinderen rond. Ze heeft twee zonen en een stomme dochter. De oudste zoon Eilif is soldaat in het Zwitserse leger, de jongste zoon Schweizerkas is administrator van het Finse Regiment en de dochter Kattrin is stom, lelijk en ze is emotioneel.
Mutter Courage’s taak is het begeleiden van het van het voedsel van het Finse leger.
En ze heeft haar bijnaam dan ook te danken aan het feit dat ze vijftig broden door een vijandelijk gebied heeft gebracht. Aan de ene kant denkt ze aan geld verdienen en profiteren van de oorlog en aan de andere kant wil ze haar kinderen opvoeden en dat ze het goed hebben zonder oorlog.
Als Eilif in het leger zit trekt Mutter Courage met Schweizerkas en Kattrin door.
In het hele verhaal komt terug dat Mutter Courage een op geld beluste v Over deze blog
De Driestuiversopera,Mahagonny, De zeven doodzonden, de &#;Ballade van de soldatenvrouw&#; – alles waarbij Bertolt Brecht en Kurt Weill de handen ineensloegen veranderde in goud. En passant hervormde de niets en niemand ontziende Brecht het toneel meer dan enig ander sinds Ibsen.
***
Er viel best wat af te dingen op de reputatie van Bertolt Brecht (). Als scheppend kunstenaar had hij veel te danken aan de toneelmakers, schrijvers en vooral de musici met wie hij samenwerkte; als mens nam hij het niet zo nauw met de echtelijke trouw en laadde hij de verdenking op zich met alle politieke winden mee te waaien. Toch verdiende hij niet de karaktermoord die in op hem gepleegd werd met de biografie The Life and Lies of Bertolt Brecht. Hierin schilderde de Amerikaanse sloddervos John Fuegi de pionier van het moderne theater af als een leugenaar, een oplichter en een artistieke vampier. Volgens Fuegi waren bijna al Brechts beroemde toneelstukken grotendeels geschreven door de vrouwen die hij om zich heen verzamelde, en als hij al niet de credits van teksten en liedjes aan zichzelf toeschreef, eigende hij zich wel het leeuwendeel van de royalties toe.
Misdaad loonde, volgens Fuegi. Immers, de namen van Elisabeth Hauptmann (co-auteur van de meeste van Brechts
Boeken
Kerk en theologie
Kan een nieuw concilie de kerk redden?
In oktober was het vijftig jaar geleden dat het Tweede Vaticaans Concilie van start ging. Deze gebeurtenis kreeg opvallend weinig aandacht. En het is nog maar de vraag of dat in bij de vijftigste verjaardag van de slotzitting van Vaticanum II anders zal zijn. De ironie van de geschiedenis wil bovendien dat we anno vierhonderdvijftig jaar na het einde van het Concilie van Trente zitten. De Leuvense kerkhistoricus en theoloog Jürgen Mettepenningen (o), die bij het grote publiek vooral bekend werd toen hij in enkele maanden woordvoerder was van aartsbisschop Léonard, stelt zich in een nieuw boek de vraag of de katholieke kerk nog wel te redden is. Zeker sinds de schandalen rond seksueel misbruik staat het instituut op alarmpeil rood. Zou een nieuw concilie de situatie kunnen keren?
Mettepenningen sluit zich met zijn denkoefening aan bij een hele rij andere critici. De bekendste vertegenwoordiger van die groep is wellicht de Zwitserse theoloog Hans Küng die in aan het einde van zijn Kleine Geschichte der katholische Kirche poneerde dat de kerk een Johannes XXIV nodig heeft die een Vaticanum III bijeenroept. In april herhaalde Küng zijn pleidooi voor een nieuw concilie in een open
Over deze blog
De Driestuiversopera,Mahagonny, De zeven doodzonden, de &#;Ballade van de soldatenvrouw&#; – alles waarbij Bertolt Brecht en Kurt Weill de handen ineensloegen veranderde in goud. En passant hervormde de niets en niemand ontziende Brecht het toneel meer dan enig ander sinds Ibsen.
***
Er viel best wat af te dingen op de reputatie van Bertolt Brecht (). Als scheppend kunstenaar had hij veel te danken aan de toneelmakers, schrijvers en vooral de musici met wie hij samenwerkte; als mens nam hij het niet zo nauw met de echtelijke trouw en laadde hij de verdenking op zich met alle politieke winden mee te waaien. Toch verdiende hij niet de karaktermoord die in op hem gepleegd werd met de biografie The Life and Lies of Bertolt Brecht. Hierin schilderde de Amerikaanse sloddervos John Fuegi de pionier van het moderne theater af als een leugenaar, een oplichter en een artistieke vampier. Volgens Fuegi waren bijna al Brechts beroemde toneelstukken grotendeels geschreven door de vrouwen die hij om zich heen verzamelde, en als hij al niet de credits van teksten en liedjes aan zichzelf toeschreef, eigende hij zich wel het leeuwendeel van de royalties toe.
Misdaad loonde, volgens Fuegi. Immers, de namen van Elisabeth Hauptmann (co-auteur van de meeste van Brechts
Boeken
Kerk en theologie
Kan een nieuw concilie de kerk redden?
In oktober was het vijftig jaar geleden dat het Tweede Vaticaans Concilie van start ging. Deze gebeurtenis kreeg opvallend weinig aandacht. En het is nog maar de vraag of dat in bij de vijftigste verjaardag van de slotzitting van Vaticanum II anders zal zijn. De ironie van de geschiedenis wil bovendien dat we anno vierhonderdvijftig jaar na het einde van het Concilie van Trente zitten. De Leuvense kerkhistoricus en theoloog Jürgen Mettepenningen (o), die bij het grote publiek vooral bekend werd toen hij in enkele maanden woordvoerder was van aartsbisschop Léonard, stelt zich in een nieuw boek de vraag of de katholieke kerk nog wel te redden is. Zeker sinds de schandalen rond seksueel misbruik staat het instituut op alarmpeil rood. Zou een nieuw concilie de situatie kunnen keren?
Mettepenningen sluit zich met zijn denkoefening aan bij een hele rij andere critici. De bekendste vertegenwoordiger van die groep is wellicht de Zwitserse theoloog Hans Küng die in aan het einde van zijn Kleine Geschichte der katholische Kirche poneerde dat de kerk een Johannes XXIV nodig heeft die een Vaticanum III bijeenroept. In april herhaalde Küng zijn pleidooi voor een nieuw concilie in een open