Vergaderzaal tweede kamer
Beurstraverse in Rotterdam
Koopgoot in het centrum
Winkelhart
De Beurstraverse was onderdeel van het stedenbouwkundige plan dat Rotterdam liet opstellen om het winkelhart in het centrum te verbeteren. De Beurstraverse werd ontworpen door architect Pi de Bruijn. Hij werd daarvoor onderscheiden met de Nederlandse Bouwprijs. Pi de Bruijn kreeg internationaal aanzien door zijn verbouwingen op het Binnenhof in Den Haag. Hij ontwierp onder meer de in in gebruik genomen vergaderzaal voor de Tweede Kamer.Grote winkelbedrijven
De Beurstraverse werd in de jaren negentig van de twintigste eeuw aangelegd om de voetgangers onder de Coolsingel door te leiden, want op drukke winkeldagen kwam het verkeer op de Coolsingel steeds tot stilstand vanwege de grote stroom overstekend winkelpubliek. De grote winkelbedrijven rond de Beurstraverse staan op het hogere straatniveau, maar deze winkels, zoals C&A en de Bijenkorf, kregen ook een ingang in de BeurHet werk van kleuradviseur Wim van Hooff laveert op het snijvlak van vakmanschap en kunstenaarschap. In de publicatie ‘Bonte grijzen. De kleuren van Wim van Hooff en de Bossche School’, staat de synergetische relatie tussen kleur en architectuur centraal.
door Corien Ligtenberg
‘Hij maakt geen fouten, geen enkele’, schrijft de Nijmeegse hoogleraar Frits van der Meer bewonderend over de capaciteiten voor Wim van Hooff in een aanbevelingsbrief uit Van der Meer is diep onder de indruk van Van Hooffs bijdrage aan de Petruskerk in Vught, die dan net is gerestaureerd. De brief – getypt in rood en zwart, met het telefoonnummer in potlood doorgehaald en gecorrigeerd, de vouwen zichtbaar – is opgenomen in de rijk geïllustreerde publicatie Bonte Grijzen. De kleuren van Wim van Hooff en de Bossche School. Het boek neemt de lezer mee in de fascinerende wereld van kleuradviseur Wim van Hooff ().
‘De architectonische ruimte, het centrale thema van deze architectuurstroming [de Bossche School; cl] is door de bijdrage van Wim van Hooff wezenlijk verrijkt en verdiept’, schrijft architect Pi de Bruijn, voorzitter van Stichting Kleurenvisie, in de inleiding van het boek.
Schildersschool
Wim van Hooff werd in geboren als enige zoon in een gezin van vijf kinderen
Zo dat is verwarrend. Wonen in de Jacob is niet hetzelfde als Wonen in de Nieuwe Sint Jacob. De eerste Jacob is een nieuw woonblok in Slotervaart, de tweede staat in de Plantagebuurt en wordt binnenkort opgeleverd. Wil de Ware Jacob opstaan?
We concentreren ons op de Nieuwe Sint Jacob, dat de plaats inneemt van het verpleeg- en verzorgingstehuis Sint Jacob. Dat gebouw dateert uit maar heeft het niet lang uitgehouden. Vijf jaar geleden werd het tehuis van de architecten Peeters en Boogers al gesloopt. Er is vermoedelijk niemand die daar een traan om heeft gelaten, zo detoneerde de instelling in de deftige Plantagebuurt. Anderhalve eeuw stond op die plaats al het rooms-katholieke oude mannen- en vrouwenhuis in een bouwstijl die doet denken aan het Binnengasthuis of Wilhelminagasthuis. De omvang van het complex was indrukwekkend: alleen het Rijksmuseum was een tiental meters groter.
Toen de Sint Jacob met de patroonheilige als beeld bij de ingang werd ingewijd in , bleef een kapel op het binnenterrein gespaard. Dat was en is een gemeentelijk monument. Een actie om het hele complex ooit tot rijksmonument uit te roepen, mislukte. Vermoedelijk verklaart dat het gesol met het tehuis waarvan we nu nog getuige zijn.
Net als het Amstelhof (tegenwoordig Herm
Ontwerper Tweede Kamer-stoel eist "gebruiksvergoeding" van Partij voor de Dieren
18 november
Amsterdam, 19 november - Nog voor de Partij voor de Dieren zetels heeft verworven voor de Tweede Kamer wordt de partij al aangesproken op het gebruik ervan. Pi de Bruijn, ontwerper van de Tweede Kamer-zetels, claimt een gebruiksvergoeding van duizend euro voor elke keer dat zijn stoel in beeld gebracht wordt. De Partij voor de Dieren persifleerde het ontwerp door op haar verkiezingsposters een illustratie van een Kamerzetel af te beelden waarop een jong katje zit die zijn nagels in de stoel gezet heeft waarbij de stoel een aanmerkelijk ander aanzien gekregen heeft. De Partij voor de Dieren heeft de ontwerper laten weten niet bereid te zijn een gebruiksvergoeding te betalen. De afgebeelde zetels zijn onderdeel van het publieke domein en bovendien onvermijdbaar in een campagne die erop gericht is dergelijke zetels bij landelijke verkiezingen te verwerven. Daarnaast is het zo dat de gebruikte illustratie een parodie is door het oorspronkelijke ontwerp van Pi de Bruijn tot een geheel eigen interpretatie van de kunstenaar Jan van der Hoeven om te vormen. De Nederlandse wet kent bovendien sinds in de auteurswet de zogenoemde parodie exceptie, waaruit op te maken v Geschiedenis
Heesterveld was ooit het paradepaardje van de nieuwe Bijlmer neergezet begin jaren ’80, zoals ook Hoptille en Venserpolder en eerder al Kortvoort, geen monumentale honingraatflats, maar terug naar het oude, vertrouwde: middenhoge woonblokken van 4 of 5 etages met parkeren voor de deur.
Heesterveld was samen met Hoptille bedoeld als experiment voor een zeer vooruitstrevende mix van huurders, bedacht door het Amsterdamse Woningbedrijf, de eigen woningcorporatie van de gemeente. Hier leefde de gedachte om de gewone burgerman te mengen met ontslagen gevangenisboeven, studenten, woongroepen, ex-psychiatrische patiënten en andere niche-groepjes in de sector sociale huur, zoals Antillianen.
Binnen twee jaar na oplevering was Heesterveld veranderd in no go area, dankzij de al genoemde groeperingen, zigeuners en het compleet falende Woningbedrijf. Tel daarbij de vormgeving van het gebouw die in het geheel niet bij het gedrag van zijn bewoners aansloot, maar eerder elk a-sociaal gedrag versterkte. Wat te denken van een smalle toegangspoort naar het grootste deel van Hoptille, w