Annie m.g. schmidt kinderen
Gewoon en buitengewoon tegelijk
«Niet iedereen hoeft je altijd maar aardig te vinden», had Schmidt tegen de actrice Nettie Blanken gezegd. Dat dit voor haarzelf een met pijn en moeite verworven inzicht was, wordt duidelijk uit de biografie die journaliste Annejet van der Zijl over Annie M.G. Schmidt schreef. Haar leven lang was «Annie», zoals haar biografe haar consequent aanduidt, in de weer om de mensen om zich heen op afstand te houden en tegelijkertijd aardig gevonden te worden. Over het algemeen wist ze hierin wel een balans te vinden, zeker gedurende de tijd dat ze naast haar werk er een gezinsleven op nahield. Maar nadat haar man was overleden, in , werd ze ongebreidelder bits en bot. Van der Zijl citeert onder meer zoon Flip over Annies giftige buien: «Ze kon je dan diep treffen, juist omdat het op een bepaalde manier zo verschrikkelijk ráák was wat ze zei. Na zon uitbarsting was ze heel berouwvol en ging het weer een tijdje goed.»
Anna heeft Van der Zijl haar levensverhaal genoemd, hiermee de zwaan erend die groeide uit het lelijke eendje dat Annie lange tijd was. Tot haar 35ste voldeed Annie aan het stereotype van de ongetrouwde, dikkige bibliothecaresse, een gezellig leventje met vriendinnen leidend in de provincie. De door haar in de steek gelaten moeder, onge
Van Zus naar Annie
Bespreking van de biografie van Annie M.G. Schmidt door Annejet van der ZijlGa naar voetnoot1.
G.F.H. Raat
Door de inzet dient Anna, de biografie die Annejet van der Zijl schreef over Het leven van Annie M.G. Schmidt (ondertitel), zich terstond aan als een spannend verhaal. Zoekend naar de ring van zijn overleden moeder stuit de zoon van Annie Schmidt op de verloren gewaande briefwisseling tussen zijn ouders. Deze vondst, aangevuld met de vooroorlogse correspondentie van Schmidt, trekt de weifelende Van der Zijl over de streep: zij zal de biografie van de populaire auteur schrijven.
Deze inzet is niet toevallig, want Van der Zijl plaatst zich met haar boek expliciet in de Angelsaksische biografische traditie, die de nadruk legt op het verhalende element. Dit wordt ook zichtbaar bij de introductie van Dick van Duijn, de man die de hoofdrol vertolkte in het leven van Annie Schmidt. ‘De Rotterdamse haven dreunde weer van activiteit en als Dick van Duijn in een scheepsruim afdaalde om monsters van de lading te nemen, woei hem de geur van vreemde landen tegemoet. Het rook naar welvaart, zowel voor de stad die aarzelend begonnen was haar in de meidagen van verwoeste hart te herbouwen, als voor hemzelf en zijn laboratorium, dat na de magere
Pim
was het jaar van Pim Fortuyn. Een aantal boeken documenteren de historische politieke omwenteling in Nederland. Jan Tromp en fotograaf Bert Verhoeff geven in De lange mars van Wim Kok (Balans, euro 18,50) een beeld van de opkomst en ondergang van Paars. De toon is zeker niet neutraal: ‘Er zijn ratten aan het bewind. Ze zijn brutaal en vraatzuchtig, het zijn echte rioolratten. Het maakt dat de herinnering aan degelijkheid en echt fatsoen een nieuwe glans krijgt.’ Elsbeth Etty bundelde haar NRC Handelsblad-columns in Tijdgenoot (Balans, euro 13,00). Ze trekt ten strijde tegen ‘de pressie op de vrijheid van meningsvorming en meningsuiting in de vorm van aanklachten wegens “demonisering”’. Meer verbazing in Van onze verslaggeefster. Dagboek van een politieke aardverschuiving (Contact, euro 14,90) door Lidy Nicolasen. Zij is chef van de Haagse redactie van de Volkskrant en start een dagboek op de avond van de gemeenteraadsverkiezing, wanneer Fortuyn een eclatante overwinning boekt. Het beste boek is In de ban van Fortuyn. Reconstructie van een politieke aardschok (Mets &#; Schilt, euro 20,00) door Jutta Chorus en Menno de Galan. Een eerste poging om de geschiedenis van deze dramatische periode vast te leggen.
Jack en Annie
In gaat John F. Kennedy (‘Jack’ voor intimi) sam
Anna en de wetenschappelijke biografie
Over de nieuwe biografie van Annie M.G. Schmidt
Koen Hilberdink
In haar biografie van Annie M.G. Schmidt betoogt Annejet van der Zijl dat zij geen wetenschappelijk boek heeft willen schrijven. Wat zij met wetenschappelijk bedoelt, wordt niet echt duidelijk, maar het lijkt erop dat zij het woord met dorheid verwart. Van der Zijl heeft zich vooral op het openbaren van sappige feiten gestort.
Toen Annie M.G. Schmidt aan het einde van haar leven in de gaten kreeg dat verschillende mensen met het plan rondliepen haar biografie te schrijven, kwam zij in actie. Op 6 januari , een paar jaar voor haar dood, typte de bijna blinde schrijfster de volgende regels op haar grote-lettermachine: ‘Het doet mij veel genoegen dat Hans Vogel bezig is een boek over mijn leven en werk te schrijven.’ Hiermee was de benoeming van haar huisbiograaf een feit en hoopte zij andere biografen buiten de deur te houden. Zo'n klus gunde zij graag iemand uit haar ‘eigen’ kring. Vogel was journalist bij Het Parool, de krant waarin Schmidt haar carrière als schrijfster was begonnen.
Vogel kreeg alle medewerking, wat betekende dat hij van tot een week voor haar dood Schmidt regelmatig thuis in de Amsterdamse Vossiusstraat op m
biografie: Annie M.G. Schmidt
Anna Maria Geertruida Schmidt[Kapelle – Amsterdam ]
Zij werd geborenin een dorpje op Zuid Beveland. Haar vader was daar dominee.
Annie volgde de lagere school in Kapelle en volgde de h.b.s. in Goes. Zij ging naar Den Haag om een notariaatstudie te doen, maar stopte daar snel mee. Ze behaalde wel een certificaat steno en typen bij het Instituut Schoevers.
In werkte Annie als au-pair in een gezin in Hannover.
Terug in Nederland werd ze bibliothecaresse. Ze werkte onder meer bij de bekende Amsterdamse Nutskinderleeszaal. In werd ze directrice van de Openbare Bibliotheek van Vlissingen. Daar zette ze een kinderleeszaal op.
Annie M.G. Schmidt debuteerde in met gedichten in Opwaartsche Wegen. Haar eerste bundels verschenen 12 jaar later: En wat dan nog?, een dichtbundel voor volwassenen; Brood en Mandelpers, een speciale uitgave voor de maand december en Het fluitketeltje: haar eerste kinderversjesbundel.
In was Annie Schmidt chef van de documentatie van Het Paroolgeworden. Een jaar later begon ze in die krant kinderversjes te publiceren. Met een aantal collega's zette zij het journalistencabaret De Inktvis op, waarvoor ze stukjes en liedjes schreef en waarin ze ook zong en speelde.
Wim Kan en Wim Sonneveld merkten haar tal